Ar na leabhair ar tháinig mé orthu agus mé ag glanadh amach theach mo mháthar anuraidh bhí "Caint is Caidreamh" le Peadar Ó Donnabháin. Is leabhar do fhoghlaimeoirí é atá roinnte i 50 caibidil, nó mar sin, agus tá cur síos i ngach caibidil ar ghné éigin de ghnáthchúrsaí an tsaoil. Bíodh gur leabhar do fhoghlaimeoirí é, níl sé tur teagascach ar chor ar bith de bharr é abheith lán de fhaisnéis.
Agus, níos tábhachtaí fós, ní cheileann an t-údar a chuid tuairimí ar an léitheoir! Cé gur foilsíodh sa bhliain 1976 é, ní féidir a mhaíomh go bhfuill na tuarimí trí chéile ró-nua-aimseartha!
Mar Shampla, an chaibidil dar teideal "An té a choigleann an tslat, milleann sé an mac."
"An té nach n-oiltear i gceart le linn a óige, tá seans ann go mbeidh sé ina choirpeach níos déanaí. Má sparálann an tuismitheoir an tslat, tá saol mí-ámharach i ndán don pháiste."
"...níl rud is éifeachtaí chun smacht a chur ar an aos óg ná úsáid mheasartha a bhaint as an tslat."
"Duine óg a ligtear leis gach ní a dhéanamh de réir a thola, tá contúirtí i ndán dó ar ball. Ní bheidh sé umhal d'aon duine;..."
"Diaidh ar ndiaidh, gach seans, déanfaidh sé iarracht airgead a fháil go mídhlisteanach,..."
Agus luann sé an seanfhocal breá úd: "An tslat nuair a chruann le haois, is deacair a shníomh ina gad."
B'fhéidir go gcruthaíonn na téipeanna a foilsíodh sna laethanta beaga go raibh an ceart ag Peadar Ó Donnabháin tar éis an tsaoil!
I gcásanna áirithe, chun na fírinne a rá, ní hé gur trua gur theip ar an athair a dhóthain úsáide a bhaint as an tslat ach gur trua gur bhain sé úsáid aisti an chéad lá riamh!
