III
Tionscnamh tógála nua ar scála i bhfad ní ba bhige a bhí ar chlár gnó na coinne a bhí mé le freastal uirthi agus a tionóladh i seomra ar an seachtú stór i bhfoirgneamh an chonraitheora.
Ón seomra cruinnithe bhí radharc anuas ar an stáisiún, ar an abhainn taobh thall de agus ar an ndroichead anonn chuig limistéir thuaidh na cathrach.
Nuair a thug mé faoi ndeara nach raibh venBon sa seomra chuir a thuairisc.
"Níl an t-Uasal venBon i láthair linn inniu, mar a fheicim."
Bhí venBon ar an t-aon duine i measc na mbithiúnach deistapaíoch uilig sa phríomhchathair a raibh meas éigin agam air.
"VenBon?" a d'fhreagair venKarq, ceann de cheannasaithe an chonraitheora. D'iompaigh sé chuig íochtarán dá chuid, "an bhfuil a fhios agat cá bhfuil vanBon?"
"VenBon? Tá lá saoire tógtha ag ár réabhlóidí intí inniu", a d'fhreagair sé, streill gháire air, an maidrín lathaigh, "le dul chuig an léirsiú, dar ndóigh."
Mar a bheadh sé ag freagairt don leid thug venKarq láithreach faoi léacht ghairid. "Is ea is réabhlóid ann ná an tiománaí a chaitheamh amach as an mbus ag an mbuíon bheag shíormhíshásta."
Na rannpháirtithe eile, níorbh ag súil le plé ar pholaitíocht a bhíomar. Idir dhaoine nár pholaiteoirí iad bhí an pholaitíocht mar ábhar comhrá imithe as faisean leis na blianta, cheal tairbhe.
Gan focal a rá leanamar linn na páipéirí a thógaint as ár málaí cáipéisí.
"Agus... cad mar gheall ar na paisinéirí, an dtacaíonn siad leis an réabhlóid…?" a d’fhiafraigh Bean vunSchiqz ar ball chun an tost a bhearnú, iarracht de mhiongáire fonnmhar ar ahaghaidh. D'fhéach an t-ailtire féinmhuiníneach thart orainn mar a rabhamar inár suí ag an mbord. Thar ár gceann, mar dhea, a bhí sí ag caint .
De ghuth údarásach, mhínigh vanKarq an scéal go tur. “Na paisinéirí? Ach gan cur in aghaidh ‘bhoic mhóra’ na réabhlóide, ná in éadan aon bhoic mhóir eile ach oiread, is cuma cé acu an tacaíonn siad léí nó nach dtacaíonn siad.“
“Níl sa phaisinéirí ach mionsonra mar sin!” a d’fhiafraigh a íochtarán go fonóideach, ag cur i gcéill go ngoillfaí air dá mb’amhlaidh a bheadh sé. Chuir sé iontas orm go raibh sé de dhásacht aige páirt chomh scaoilte a ghlacadh sa spraoi i láthair a cheannasaí.
D’iompaigh venKarq go bríomhar ina threo. “Sin agat é go díreach glan!”
Bhí ton tarcaisneach le haireachtáil ar a ghlór. Agus thost an comhrá.
Ansin chuir Bean vunSchiqz a ladar isteach, go gealgháireach arís, chun an teannas a fhuascailt. “Agus cé a thiomáineann an bus tar éis don réabhlóid a bheith curtha i gcrích?”
“De réir phrionsabail gach réabhlóide,” a mhínigh vanKarq arís, gotha na bréagthromchúise air, “is amhlaidh go bhfuil gach duine sa bhus in ainm a bheith ina thiománaí."
"Ar dtús ar aon nós,” a dúirt guth éigin.
"Agus sa chás nach bhfuil éinne ann i ndáiríre ar féidir leis an bus a thiomáint?" a
d'fhriafraigh vunSchiqz. Ag glacadh páirt iomlán sa spraoi a bhí sí, a haghaidh ag déanamh scigaithrise ar chúntanós duine a bheadh uafás air.
“Is amhlaidh gurb in an cás coitianta.” arsa venKarq ag ligean gáire as, mar a bheadh an méid sin ina fhíric nár ghá fiú í a lua.
Ba í m'uain í ansin. “Agus, más amhlaidh atá sé, cad a tharlaíonn ag deireadh thiar… gan tiománaí ceart?”
“Cad a tharlaíonn?” a scairt vanKarq go hionsaitheach uaidh. “An bhuíon bheag mhíshásta ar a sháimhín shó istigh sa bhus agus gach duine eile taobh amuigh de agus iad ag streachailt leo chun an bus mallaithe a chur chun gluaiseachta.”
D'éirigh le venKarq rois gháire a bhaint as an ngrúpa leis an méid sin.
Ansin d'iompaigh sé chugam, aoibh shásta an chait siamaigh air. "Cén tátal a bhainimid as? Coimeád an tsaoire mar is cóir agus an tiománaí mar a bhfuil sé.”
Ba ghnáth dó labhairt de ghuth ungthach liom. B’shin an chaoi a bhí aige le lútáil liom, agus,ag an am céanna, le cur in iúl dom nárbh ar mo shon féin a chuireadh sé an stró air féin ach ar son na fheidhme a bhí agam. Agus, go háirithe, ar son chúram an airgid a raibh curtha orm ag an gcomhlacht a raibh mé i mo fhostaí ann ag an am sin.
De phreab, d'osclaíodh an doras agus glaodh venKarq amach as an seomra.
Dá éagmais ní rabhamar in ann leanúint ar aghaidh leis an gcruinniú. Na daoine eile, gan faic á tuar dúinn, chromamar ar ár gcáipéisí a scrúdú.
Chuaigh cúig nóiméad thart. Agus ansin cúig nóiméad eile.
Idir an dá linn bhí Bean vunChiqz thall ag an bhfuinneog ag gabháil dá fón póca. Ó am go chéile thugadh sí súil anuas ar an tsráid. Bhíos ar tí rud a rá léí nuair a chrom sí beagán chun tosaigh agus bhioraigh a súile. "Ceapaim go bhfeicim venKarq ag bailiú leis sa ghluaisteán."
Ag an bpointe sin tháinig bean óg, ceann de na rúnaithe, isteach. "Gabhaigí ár leithscéal ach b'éigean d'Uasal venKarq imeacht. Coinne eh... chruógach, tá a fhios agaibh."
Bhí deifir uirthi agus d'airigh mé an míshuaimhneas ar a glór. "Agus… b'fhéidir go mbeadh sé chomh maith agaibhse imeacht freisin."
Faoin am seo bhí neamhchinnteacht ag gabháil fiú do Bhean vunSchiqz féin.
"Cad é an diabhal atá ar bun?" a scairt sí uaithi.
Ach d’imigh an bhean óg léí gan freagra a thabhairt.
Chuamar i dteannta a chéile i dtreo an ardaitheora, a dhícheall á dhéanamh ag gach éinne gan rún a mhíshuaimhnis a scaoileadh.
Ag taisteal anuas dúinn thug duine amháin buille faoi thuairim.
"An léirsiú imithe ó smacht?"
No comments:
Post a Comment