Sa Bhliain 2015 (7): XII, XIII & XIV

XII

Glaodh go dtí an phríomhchathair mé tamall ina dhiaidh sin. Bhí ollchruinniú le bheith ar siúl. Ionadaithe ó gach ceantar den tír le bheith i láthair.

I measc na n-athshocraithe, bhí tithe agus árasáin le cur ar fáil do na feidhminigh.
Ar chúiseanna slándála, dar ndóigh. D'aithin mé an t-ailtire, Bean vunSchiqz, agus í i mbun an t-athchóiriú galánta a bheadh le déanamh ar na seantithe móra ar bhruach na habhann sa phríomhchathair a léiriú do ghrúpa de na feidhminigh a bheadh ina gcónaí iontu. Bhí a cur i láthair chomh gealgháireach agus chomh fonnmhar mar a bhíodh riamh.

Ag caint le venBon a bhí mé nuair a d'aithin mé duine eile.

"An é sin do sheansaoiste venKarq a fheicim," d'fhiafraigh mé de venBom.

"venKarq?" a d'fhreagair venBon go ró-chúramach, "An t-Uasal venKarq , an chuige atá tú? Ó, tá seisean go lántiomanta linn. Tá ról lárnach á chomhlíonadh aige." Agus chrom sé láithreach ar ábhar eile a phlé.

Ní ba dhéanaí nuair a bhí deireadh leis an mbéile, chonaic mé Bean vunChiqz agus venKarq i measc grúpa a bhí ina sheasamh i gcúinne an Halla Mhóir. Níorbh fhada go raibh venBon imithe ina leith. Ar ball, mar a dealraíodh dom, ba bheag nach raibh tost tagtha ar an gcomhluadar, nach mbearnaíodh le rois cainte ach anois is arís.

I leathaghaidh de chuid venBon bhí ceannaithe cneasta fós le feiscint, thart ar an leiceann agus thuas sa chlár éadain. Ach bhí díocas úr i seilbh a bhéil, agus cruas. Agus bhí faghairt curtha ina shúile ag an deis. An deis, agus deis mhór san áireamh, a bheadh i ndán dó sa saol nua. Ach í a thapú le hiomlán a nirt agus a dhúthrachta!

Níor chás dá leithéid leis sa saol a bhí ann roimhe. De bharr í gan a bheith i ndán do bhall neamhúrchóideach de lucht féachana an tsaoil dá chineál féin. Ach anois! Agus is amhlaidh go raibh an méad sin aitheanta go luath aige.

Tar éis dreasa cainte thagadh tost ar an gcómhrá arís agus d'fheiceadh duine nó
beirt den chomhluadar thar a leicinn chugam anall.

XIII

Tagaim isteach i seomra eile. Ní fhaca mé seomra den chineál seo thíos sa seanhalla roimhe seo. Ba líonmhaire na daoine sa seomra seo ná sna seomraí eile. Agus ceangailte de chuaillí cruach le slabhraí a bhí siad. I gcomhar a chéile d'iompaigh siad uilig i mo threo nuair a chualadar mé ag an doras. Bhí aithne agam ar gach éinne acu. Bhí raon leathan de shórt duine ann idir iad siúd a mbeadh amhras agam fúthu agus dhaoine eile a raibh mé cinnte ina dtaobh nach raibh feall nó cam déanta acu, nó fiú an deis acu chuige. Lig siad osnaí faoisimh astu agus gheal na haghaidheanna mar a bheadh a slánaitheoir tagtha ina láthair.

Ach ansin d'fhéachadar ar mo lámha agus shioc na haghaidheanna le huafás. De gheit, d'fhéach mé féin ar mo lámha. Bhí piostal i lámh amháin agam agus ciúnadóir sa lámh eile. Mar a bheadh duine eile seachas mé féin á dhéanamh, shocraigh mo lámh an ciúnadóir ar bharr an phiostail agus scriúail é go hoirbheartach idir méar agus ordóg. Ar an gcaoi mhin bhealaithe a raibh sé ar casadh ar an snáithe bíse ba léir go raibh an duine a chuir ag casadh é seanchleachtaithe ar an ngnó. De chniog géar miotallach tháinig an ciúnadóir chun staid ag bun an tsnáithe. Agus lig an grúpa osna mór scéine astu.

I measc na n-osnaí d'aithníos guth a raibh mé cinnte de go raibh seanaithne agam air.

I mo shuí go righin a bhí mé, ag féachaint thar bun na leapa amach i dtreo fuinneoga móra coimhthíocha an árasáin mhóir a bhí curtha ar fáil dom. Na cuirtíní ar foluain go taibhsiúil ar ghaoth na hoíche dorcha sna fuinneoga oscailte.

Chuala mé guth codlatach traochta mo mhná céile taobh thiar dom.

"Níorbh ann arís ach tromluí. Luí síos agus téigh a chodladh."

Ansin d'iompaigh sí sa leaba agus d'fháisc an duivé go daingean chuici. "Ní mór dúinn
tabhairt faoi rud éigin mar gheall ar na tromluithe mallaithe. Ar éigean a fhéadaim an scéal a fhulaingt a thuilleadh."

Ar an maidin dár gcionn shocraigh mo bhean chéile, mar leigheas beag láithreach ar an scéal, gur chóir don teaghlach cuairt a thabhairt ar an zú. Agus lá a chaitheamh i dteannta a chéile faoi mar a dheinimís go minic, tráth den saol.

XIV

Is cuimhin liom mo shrón a bheith tumaithe i gcaoinfholt fionn craobhach m'iníne óige a bhí ina suí i m'ucht. Ba bhreá liom riamh cumhracht bhog neamhchiontach linbh óig.

Faoi dheireadh mhúscail sí, shrac í féin saor uaim agus rith i dtreo a máthar a bhí
ina suí ar bhinse ar bhruach an locha a bhí lonnaithe i lár an zú, a droim tiontaithe liom.

“Táim bréan de bheith ag feachaint ar na hainmhithe," a d’fhógair sí do mo bhean chéile. "Ba mhaith liom an t-uachtar reoite a gheall Daidí dom. Ach anois díreach!”

Agus d’imigh an beirt acu leo.

D'fhan mé i mo shuí mar a raibh mé.

Ar mo mharana.

I lár an locha amhail neach beo, bhí scairdeán ingearach uisce ag sioscadh, agus ag
bánsoilsiú faoi choimirce na gréine, a bharr ag gobadh suas, ag preabadh aníos, i
síorchoimhlint súgrach leis an domhantarraingt. Tháinig siolla beag gaoithe a lúb an colún bán go bog ar leataobh agus a chuir, ar ball, na braonta uisce, gach braon ina aonar, ag teitheadh i gcomhar le chéile ar chuar ruthaig ó bharr an scairdeáin. Go dtí gur fhill said de phleist, ina gceann agus ina gceann, ar bharr an locha.

Is ansin a chonaic mé iad. Mar cháitheadh ar seoladh san aer. Go mall. Go draíochtúil. Na hanamacha ag scaradh leo ón scairdeán. Bánsoilsithe, ina gceann agus ina gceann. Bréagnaithe ag an leoithne. Fuadaithe, go ró-shéimh ar an ngaoth, i lár an lae ghil.