V
Ar ball, bhí saighdiúirí le feiscint ar imeall na cearnóige agus iad faoi arm. Thost monabhar cainte na sluaite. Láithreach bonn thug na saighdiúirí aghaidh ar an slua a bhí cruinnithe go díreach os comhair na ndoirse móra, a bhí ar oscailt faoin am seo. I bhfaiteadh na súl bhí an t-aer ramhar le teannas na héiginnteachta. Ach nuair nár dhein na saighdiúirí ach forrán cairdiúil a chur ar na póilíní agus ar an lucht léirsithe thall in aice le Teach na Pairliminte ghlacamar, na daoine eile, ár suaimhneas arís.
Thuas ar an stór is airde de Theach na Pairliminte, d’osclaíodh na fuinneoga agus shac cúigear nó seisear a gcloigeann amach. Thosaíodar ag breathnú timpeall ar na sluaite, á ngrinniú, mar a samhlaíodh dom, sarar chúlaigh siad tar éis cúpla nóiméad as radharc agus isteach arís san fhoirgneamh.
Bhí mearbhall nár bheag orm. Caithfidh gur i dtaibhreamh atáim, shíleas. Suimiúil go leor an ceann seo, gan amhras, ach ba mhaith liom bheith i mo dhúiseacht arís; go leor foghlamtha don bhabhta seo agam sa ríocht taibhriúil siúd ar an taobh thall nach bhfuil na gnáthrialacha i bhfeidhm inti.
Dhúnas mo shúile agus bhaineas croitheadh maith asam. Deireadh leis an spraoi anois,
dúisigh! D'osclaíos mo shúile arís agus d'fhéachas amach uaim.
Chonaic mé an t-Uasal venBon ag teacht go díreach faoi mo dhéin.
"Ón bhfuinneog anall a chonaic mé thú", a ghlaoigh sé chugam, a mhéar sínte sé i dtreo Theach na Pairliminte, agus é ag déanamh orm go diongbháilte trína sluaite.
„Ah, an t-Uasal venBon!“ a dúirt mé go fáilteach, “do chualas go rabhais ag freastal ar an léirsiú inniu.”
Éalaithe, i muinín an ghnáis, go ró-éadroim as mo bhéal, rith sé chugam a laghad an
dóchúlacht a bheadh coitiantacht mo fhriotail i gcomhréir lena raibh ar bun thart timpeall orm.
Go dian ar mhisean, mhínigh venBon gan mhionchaint dom. B'fhíor gur luaigh sé go
mbeadh an t-olltionscadal le cur ar neamhní, ach bhí cúrsaí imithe thar an gceist sin faoi seo. Ní ba thábhachtaí anois: bheadh athchóiriú ginearálta le déanamh ar an gcóras, na baill lofa le gearradh amach, an pháirc imeartha le cothromú, grúpa stiúrtha i bhfeighil an rialtais, é féin ina bhall air, roghnaíodh grúpa beag de na polaiteoirí ba hinmhuiníne...
Bhriseas isteach air. "Polaiteoirí inmhuiníne?" Ag smaoineamh ar an tiománaí, tiománaí an scéil, a bhíos.
Mhínigh sé dom ce gurbh fhíor go bhféadfaí talamh slán a dhéanamh de nach raibh go leor polaiteoirí den chineál sin ann ach comhréiteach riachtanach a bheadh ann. Ar dtús, ar a mhéad. Eolas acu ar innealra an riaracháin, nach raibh ag an ngrúpa stiúrtha. Tréimhse eatramhach. Agus ainm eatramhach, dála an scéil, "grúpa stiúrtha". Bheadh téarmaíocht a bhain le gach ré a bhí thart le seachaint.
Agus,ar ndóigh, sararbh fheasach dom, bhí ról oifigiúil ceaptha orm . Sheolfaí ar ais go dtí mo chathair dhúchais mé an lá dár gcionn. Le dul i mbun mo chúraimí nua.
Ach ar dtús bhí ag teastáil ó venBon go rachainn amach le cuid den ghrúpa chuig Pálás an Uachtaráin. Bheadh le cur ina luí ar an Uachatarán go dtabharfadh sé aitheasc ar an teilifís.
Chun an pobal a chur ar a shuaimhneas. Ar eagla na eagla, mar chosaint ar anord.
VI
Dingthe idir venBon agus duine eile den "ghrúpa stiúrtha" ar an suíochán cúil a bhíos nuair a thiomáin an tacsaí isteach trína geataí móra. Níor dhein na gardaí slándála ach stánadh orainn, dreach neamhshuntasach orthu. Thiománamar suas an cabhsa fada crann-imeallach chuig an bhfoirgneamh mór.
I stíl na hAthbheochana é a tógadh sa dara leath den naoú haois déag ag tionsclaí saibhir a raibh a chlú agus a chlann imithe i ndíchuimhne le fada an lá.
I Halla Mór an Pháláis romhainn bhí an t-Uachtarán, a bhean chéile agus baill de fhoireann an Uachtaráin cruinnithe i ngrúpa. Bhí cuma imníoch ar gach duine acu ach amháin ar an Uachtarán féin, mar a dealraíodh dom.
Bheannaigh venBon go deifreach dóibh agus, gan a thuilleadh moille, thosaigh sé ar na
hathruithe nua a mhíniú don Uachtarán.
Ba bheag nárbh fheasach i gceart dúinn, na daoine stiúracha féin, cad a bhí ar bun, chomh sciobtha agus a bhí gach uile rud ag gluaiseacht ar aghaidh.
Seanlúbaire a bhí dulta í séimhe leis an aois, de réir cosúlachta, agus mórchuid an phobail sách ceanúil air dá bharr, d'éist an t-Uachtarán le forógra an "ghrúpa stiúrtha", a mheigeall bán á chuimilt go smaointeach aige.
Ar na dualgais a bheadh le comhlíonadh aige, bheadh aitheasc teilifíse le tabhairt a chraolfaí láithreach, agus arís ag a hocht a chlog tráthnóna. Le h-aon mhíshuaimhneas a bheadh ar an bpobal a bhaint de. Thiocfadh an t-Uachtarán leis an méid sin, gan dabht.
Nuair a bhí deireadh lena raibh le rá ag venBon, chlaon an t-Uachtarán a cheann go
tuisceanach agus chuaigh ar a mharana ar feadh meandair.
Ansin, mar a bheadh sé ag amharc ar phointe éigin i bhfad amach uaidh, d’fhógair sé de ghlór sollúnta, “ní ionadh liom go bhfuil an ré nua seo buailte linn. Is amhlaidh go bhfuil sé aitheanta agam le fada nach féidir cúrsaí leanúint ar aghaidh mar a bhíodar. Ach an lá cheana bhí mé ag rá le mo bhean chéil… "
De phléasc agus gan choinne, bhris racht gáire isteach ar chaint bhán an Uachtaráin. Uaimse a tháinig sé. Ach níor d’aon ghnó. Ba ar éigean a d’ éirigh liom é a phlúchadh. Agus bréagriocht taoim casachta a chur air.
Bhí tost ciotach sa Halla Mór ar feadh cúpla soicind.
Ach ansin labhair venBon arís, le sonraí an chraolta a chur in iúl, go raibh téacs ullmhaithe ann: athchóiriú le déanamh ar an gcóras, na baill lofa le gearradh amach, an pháirc imeartha le cothromú agus mar sin de. Cibé a raibh ar siúl níor ghá don phobal a bheith suaite.
Ag taisteal dom ar an traein faoi thalamh níos déanaí sa lá ba bheag a bhí le cloisint faoi chraoladh an Uachtaráin ná faoina h-imeachtaí móra féin. Idir mhonabhar cainte agus atmaisféar suanach ní raibh rud ar bith as an ngnáth. Ag an stad faoi Stáisiún an Oirthir tháinig fógra as an gcóras fógartha poiblí go gcraolfaí aitheasc an Uachtaráin arís ag a hocht a chlog tráthnóna. Thost an monabhar cainte agus thosaigh na daoine ag féachaint go mí-shásta thart timpeall ar a chéile.
Bhí seanbhean ina suí os comhair mná meánaosta agus gnúis uirthi. Chrom an bhean
mheánaosta i dtreo na seanmhná agus labhair léí de ghlór ard mar ba dhealraitheach go
raibh an tseanbhean bodhar. “Ná bí buartha, a stór. Oráid ghearr a bheidh inti agus chuala mé go gcraolfaí babhta leathceannais na hEoraifíse anocht ar aon chaoi, cibé a tharlóidh,” a dúirt sí. Bhí a chluasa biortha ag gach éinne sa charráiste ar a raibh le rá aici. “An ea?” a d’fhiafraigh fear óg a bhí ina sheasamh sa phasáiste. “Ó sea, tá an méid sin cinnte ar aon nós.” a gheall an bhean mheánaosta, á corraí agus á socrú í féin sa suíochán faoi mar a bheadh an fhaisnéis ba thábhachtaí dá raibh le fógairt an lá sin fógartha aici.
Agus má bá é go raibh gá ar bith leis, chuir dea-scéal na mná meánaosta gach duine sa
charráiste ar a shuaimhneas.
No comments:
Post a Comment